Πότε πέρασε ο καιρός ποτέ δεν το καταλάβαμε…. Πότε ήρθε 17 Ιούλη όπου θα ερχόταν στη Σαλαμίνα η Αγέλη ποτέ δεν το καταλάβαμε… όλοι μαζί λοιπόν από τις 4 Ιούλη στα Κανάκια για την Κατασκήνωση της Ομάδας και οι μέρες περνούσαν τόσο όμορφα που φτάσαμε στις 17 Ιούλη και ούτε που το πήραμε χαμπάρι!!! Έτσι λοιπόν ώρα 12 και τα παιδιά με τα κίτρινα πουκάμισα ήρθαν για να ζήσουν την δική τους περιπέτεια, να παίξουν με τον δικό του ήρωα, να γράψουν το δικό τους παραμύθι!!! Τα Τυπικά άρχισαν και μια νέα κραυγή ακούστηκε, η κραυγή της κατασκήνωσης της 15ης Αγέλης!!! Και με μιας μια όμορφη νεράιδα που ακούει στο όνομα Τινκερμπελ έρχεται και μας καλωσορίζει στην Χώρα του Πάντα- Πάντα!!! Έριξε λίγη νεραιδόσκονη και το παραμύθι άρχισε!!! Στην παρέα μας και ο γνωστός σε όλους ήρωας Πήτερ Παν με την αγαπημένη του φίλη Γουέντι και τον αδελφό της Τζον!!! Παιχνίδια, τραγούδια, κέφι, ζωντάνια τα συστατικά αυτής της κατασκήνωσης!!! Τι να πρωτοθυμηθώ;; Τις πολλές Ερασιτεχνικές Ασχολίες των Λυκοπούλων, τα τραγούδια που είπαμε, τα σκανταλιάρικα πρόσωπα των Λυκοπούλων στα άκουσμα της λέξης «νερόμπομπα» ή την ημέρα που μας επισκέφθηκαν οι γονείς;;; Ή μήπως τον Κάπτεν Χουκ που όλο μας έβαζε εμπόδια;;; Και φυσικά τα Λυκόπουλα πάντα κατάφερναν να τα ξεπερνάνε!!! Η κατασκήνωση αυτή τα είχε όλα… Την εξαφάνιση της νεραιδόσκονης της Τινκερμπελ , την απαγωγή της Τινκερμπελ και της Γουέντι, μια μονομαχία ανάμεσα στον Πήτερ Παν και τον Κάπτεν Χουκ για την διάσωση της Πάντα- Πάντα και τα Λυκόπουλα να φωνάζουν δυνατά «Και εγώ πιστεύω στα παραμύθια!!!» Και ας μην ξεχάσουμε το συγκινητικό σημείο… η πυρά λήξης… Κλείνοντας την βραδιά & την κατασκήνωση αποχαιρετήσαμε 5 Λυκόπουλα που αφήνουν το Λυκοπουλικό κυνήγι για να βαδίσουν το προσκοπικό μονοπάτι…. Ευχόμαστε να περάσουν όμορφες στιγμές στην Ομάδα και να θυμούνται όλα όσα έζησαν στην Αγέλη!!! Πολλά τα συναισθήματα τώρα που επιστρέψαμε… Ανυπομονούμε πια να ξαναβρεθούμε τον Σεπτέμβρη με γεμάτες τις μπαταρίες μας για μια ακόμα χρονιά με περιπέτειες και με δράση!!!!!
Ακέλα – Βραχνή Εμμανουέλα
